Sądy są każdorazowo zobowiązane do badania - także w przypadku czynności pierwszych zawezwań do próby ugodowej - jaki jest ich rzeczywisty cel. Tylko uznanie, że zawezwanie do próby ugodowej jest czynnością, która została przedsięwzięta bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia określonego roszczenia, spowoduje skutek w postaci przerwania biegu przedawnienia.

Gdy z okoliczności sprawy wynika jednak, że czynność zawezwania miała na celu jedynie wydłużenie okresu zaskarżalności wierzytelności - przez co w konsekwencji nie może być mowy o działaniu nawet potencjalnie zmierzającym do realizacji roszczenia - wówczas, pomimo zawezwania do próby ugodowej, bieg terminu przedawnienia nie ulegnie przerwaniu.

Tak wyjaśnił Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 10 kwietnia 2018 roku (II CSK 694/17), wpisującym się w najnowszą linię orzeczniczą, a przeciwną linii poprzednio obowiązującej - dla której dla uznania skuteczności przerwania biegu przedawnienia poprzez wniosek o zawezwanie do próby ugodowej wystarczała sama możliwość osiągnięcia celu wyrażonego w tym wniosku.